Ο παραλήπτης

Όχι, δεν το έλαβα ακόμα.


Κάθε βράδυ
μού ταχυδρομείς μονάχα τα σκοτάδια σου,
τη μυστηριώδη σιωπή σου,
το ακατανόητο γέλιο σου,
τα δήθεν πολυκατορθώματά σου.
Ένα ανόητο φέρσιμο
κάποιας αρρωστημένης ευφυΐας.

Un altro salto immortale

Δως μου το φως,το νερό και το χώμα
κι ασ' την πνοή να κρυφτεί μες στο σώμα.
Άραξε αχνά το κορμί σου στο νου μου
σβήσε ξανά τις κραυγές του κενού μου.

Γράφω στη γη μια ευχή με το χέρι,
χώμα, πουλί, μάνα Γη, ποιος να ξέρει;
Άστρο φτηνό, φθισικό, να τρεκλίζει,
μόνο σ' αυτό να το πω νιώθω αξίζει.

Πριν βουτηχτείς και καεί το κορμί σου
άσε βραχνά να ακουστεί η φωνή σου:
"Νιώθε απλά, δυνατά, σπείρε πάθος,
σαν την καρδιά που διψάει για το λάθος".

Αν ακουστεί δυνατά, θα το ντύσω
με όσο φως απ' την πτώση σου γδύσω.
Άστρο φτηνό, φθισικό, που τρεκλίζεις,
θα σαι νεκρό και για αυτό με θυμίζεις.