Αυτό που λέμε ‘περασμένα’

Τα τελευταία μου τσιγάρα

είναι για ‘σένα το λάφυρο της τελευταίας μου παρουσίας

μια ανεξήγητη κίνηση

κάποιας Αγάπης που πάλιωσε στα στήθια σου

οι σκουριασμένοι αντίχειρες της συμπάθειάς σου

πιέζουν στο βυθό του Χρόνου τη λησμονιά μου

καθώς

φευγαλέα κύματα οίκτου

είπαν να συνταξιδέψουν με το κουφάρι μου

δίχως ν’ αφήσουν πίσω τους κάτι

ένα όνομα

μια ιδιότητα

κάποια μνήμη

κι έτσι –αναπόφευκτα-

οι σημαντικοί σου άνθρωποι

γίνονται ένα με αυτό που λέμε «περασμένα».

Ετοιμασίες

«Δε θα τραγουδήσουμε ξανά»

είπαν τα πουλιά στην Άνοιξη

και η γειτόνισσα

έπιασε κουβέντα για τις τελευταίες εξελίξεις στη γη.

Εμείς ετοιμάζαμε το τζάκι

για τις κρύες νύχτες που έρχονταν,

δίχως να υπολογίζουμε την κάψα των παράφορων καρδιών μας.

Κάποτε σου χάρισα ένα κασκόλ.

Όχι για το κρύο του Χειμώνα

αλλά για τη ψύχρα της καρδιάς σου,

που δεν πολέμησε όσο έπρεπε.

Καπνίζεις τα επόμενα όνειρα,

καπνίζω τους προηγούμενους εφιάλτες μου.

Η λησμονιά θα μας φέρει σε κόσμους άνισους.

Της παλιάς ζωής

Μικρέ μου αδερφέ, δεν έχω λόγια.

Σα να τα πήρε όλα απόψε ο αέρας

και να τα ‘στρωσε σε κάποιο παλιό ημερολόγιο,

σε σελίδες και ημέρες

που λαχταρούσαμε

δυο χέρια να μας σημάνουν τη ζεστασιά του φαγητού,

δυο μάτια να κλάψουν για τις ζωές μας,

δυο χείλη να μας καληνυχτίσουν

και να χωρέσουν όλα τα όνειρά μας.

Δεν έχω λαλιά

να σου πω πόσο πόνεσα την παλιά μας ζωή.

Δε γνωρίζαμε τι είναι ευτυχία.

Και γι’ αυτό το λόγο ήμαστε τόσο ευτυχείς!