Για το δικό σου σύμπαν

Έγινα φωτιά για τις δικές σου ψύχρες,
άνοιξα το στήθος μου να γείρεις το κεφάλι,
μάτωσα για τις απάνθρωπες σου πίκρες,
πόνεσα για να χαμογελάσεις πάλι,


σύντριψα τους πόθους μου για ‘σένα,
σταύρωσα το μέσα μου για να ‘σαι ευτυχισμένη,
έπεσα στα άδυτα να φθάσω τα φτερά σου,
τρόμαξα…για να σε δω απόψε σα μια ξένη;

Κρασί

Ο ήχος απ' τα κέρματα που ρίχνει η ψυχή μου
στις τρύπες που μου άφησε το βλέμμα το στερνό
στοίχειωσε κάθε ήλιο που κοιμόταν στην αυλή μου
και ξύπνησε τα σύννεφα που μου φερναν νερό

Ακουμπισμένο στο όνομα μιας θύμησης
στα γόνατά του λύγιζε ένα σώμα αδειανό
και χάιδευε με ψίθυρους τα χέρια κάθε κοίμησης
που με γαλήνη σκέπαζε το αιμόφυρτο μυαλό

Ο ζητιάνος της αυλής σου

Τρέμω σακάτης στην εικόνα σου μπροστά
και ζητιανεύω την πιο πρόχειρή σου αγάπη.
Θα ‘θελα να ‘μουν σαν εκείνα τα σκυλιά,
που σε κοιτάζουν δίχως να γυρεύουν κάτι.


Έχω στο στήθος μια ταλαίπωρη καρδιά,
που φτερουγίζει στης πνοής σου το τραγούδι
και μία λύπη, που δεν τη χωράω πια
κι όμως στη θέα σου φαντάζει σαν το χνούδι.