Απούσα

Άνθρωποι που κυκλοφορούν με ένα τίποτα καρφωμένο στο πρόσωπό τους κι εγώ να ψάχνω το υπάρχω κρυμμένο στο όνομά μου...
Τα σύννεφα ποτίζουν με φως και δάκρυα τη φαντασία μας, καθώς τα μάτια μας ξεκουράζονται πάνω στο κλεισμένο τζάμι. Φορές φορές μια οργή ακολουθεί λαχανιασμένη τη λάμψη και βρίσκει καταφύγιο στα αυτιά μας, όπως ο ερημίτης στις σπηλίες. Κι όταν το δάχτυλο γίνεται πινέλο και το ιδρωμένο τζάμι ένας καμβάς, τότε σκαλίζουμε το παραμύθι της καρδιάς μας με χρώμα το διάφανο.

Σ'έναν καινούριο ουρανό

Σα γλάροι στα όνειρά μας πετάμε
επάνω από πόλεις που καπνίζουν
κι όσα δεν είπαμε οι αγέρες μας ψελλίζουν
κι αγκαλιασμένοι το φεγγάρι χαιρετάμε.


Τα μάτια σου φωτίζουν στο σκοτάδι,
του σύμπαντος θυμίζουν γαλαξίες,
σα με κοιτούν μού λένε τόσες ιστορίες
κι ύστερα πέφτουν απαλά όπως το βράδυ.

Ένα παιδί σαν εμένα…

Ξυπνώ με μια μεγάλη νοσταλγία,
στο δρόμο να βαδίσω τον παλιό,
να βρω την πιο παλιά μου ιστορία,
να δω τον παιδικό μου το χορό


ανάμεσα στα τόσα τους μάτια,
σ’ εκείνο το πελώριο σαλόνι
που εύχονταν να με θαυμάσουν άντρα
μα εκείνο το παιδί δε μεγαλώνει.