Mortalitatis

Ένα ναυάγιο στις άγριες σου ακτές
μοιάζει η ζωή μου και πώς να σε ξεχάσω;
Φεύγουν οι ‘μέρες μου ασήμαντες, μουντές,
απ’ τη μορφή σου, πες μου, πώς να αποδράσω;

Τ’ αργά μου βήματα ακολουθούν σκυλιά,
που λυσσασμένα μ’ οδηγούν στην Άβυσσό σου
και κάποιοι είπανε πως μέσα τους βαθιά
φύτρωνε ο έρωτας για το σχηματισμό σου.

Στάχυ

Δεν τελείωσε ακόμα

ο Χειμώνας μου.

Τριγύρω έχουν ανθίσει παπαρούνες

και μυρτιές,

όμως στην καρδιά μου

αγριεύουν οι άνεμοι και οι θάλασσες,

οι θύελλες ξεσπούν

και μ’ αποδυναμώνουν.

Σκιάχτρο με ξέφτια στην καταιγίδα…

αναμονή! 

Και κάπως έτσι θα κυλήσει το νερό...

Κρατάς το κουράγιο σου σε ένα ντουλαπι και το ξαθάβεις εκείνες τις μέρες που νιώθεις το σκοτάδι να σε καταπίνει.
Του δίνεις μια σπρωξιά και το πετάς στο πάτωμα κι εκείνο σε τραβάει από τα πόδια πασχίζοντας να ανέβει.
Εσύ το κοιτάς και καθώς στέκεται στα πόδια του ένα χαμόγελο γαργαλάει τα χείλη σου και μια βαθιά πνοή δροσίζει τη φωτιά στο στήθος.

Να γελάς μη φοβάσαι

Καθώς θα έρχεται το τρένο
λίγο πριν βάλει φρένο
το χέρι τέντωσε απ'το τζάμι
Και όσο αέρα αρπάξεις
μην ντραπείς αν τον χάσεις
είναι ένας άτακτος λαγός που παιχνίδια κάνει

Δυνατά να γελάς μη φοβάσαι
να δοθείς,το παρόν μη λυπάσαι
Ζήσε τώρα
Τις στιγμές που σου αξίζουν να φτιάξεις
να ποθείς τις σκιές σου να αλλάξεις
κι αν χαθείς,θα σου δείξω το δρόμο