Πίσω από τους στίχους

Αν ξέραμε να μετράμε τους αγώνες μας

κι αν είχαμε στα χέρια μας πένες,

να καταγράφουμε τις απώλειες κάθε αποτυχημένης απόπειρας απογείωσης

στα στρώματα της ευτυχίας,

θα είχαμε όλο το χρόνο μπροστά μας

για να κερδίσουμε άλλο ένα ψέμα

στις αποσκευές μας –η αγάπη σου!-

και να πούμε πως επιτέλους

ικανοποιήθηκε η αυταρέσκεια της τακτικής μας

-σιωπές, σκιρτήματα, ξοδεμένοι, αλκοολικοί έρωτες.

Αυτό που λέμε ‘περασμένα’

Τα τελευταία μου τσιγάρα

είναι για ‘σένα το λάφυρο της τελευταίας μου παρουσίας

μια ανεξήγητη κίνηση

κάποιας Αγάπης που πάλιωσε στα στήθια σου

οι σκουριασμένοι αντίχειρες της συμπάθειάς σου

πιέζουν στο βυθό του Χρόνου τη λησμονιά μου

καθώς

φευγαλέα κύματα οίκτου

είπαν να συνταξιδέψουν με το κουφάρι μου

δίχως ν’ αφήσουν πίσω τους κάτι

ένα όνομα

μια ιδιότητα

κάποια μνήμη

κι έτσι –αναπόφευκτα-

οι σημαντικοί σου άνθρωποι

γίνονται ένα με αυτό που λέμε «περασμένα».

Ετοιμασίες

«Δε θα τραγουδήσουμε ξανά»

είπαν τα πουλιά στην Άνοιξη

και η γειτόνισσα

έπιασε κουβέντα για τις τελευταίες εξελίξεις στη γη.

Εμείς ετοιμάζαμε το τζάκι

για τις κρύες νύχτες που έρχονταν,

δίχως να υπολογίζουμε την κάψα των παράφορων καρδιών μας.

Κάποτε σου χάρισα ένα κασκόλ.

Όχι για το κρύο του Χειμώνα

αλλά για τη ψύχρα της καρδιάς σου,

που δεν πολέμησε όσο έπρεπε.

Καπνίζεις τα επόμενα όνειρα,

καπνίζω τους προηγούμενους εφιάλτες μου.

Η λησμονιά θα μας φέρει σε κόσμους άνισους.

Της παλιάς ζωής

Μικρέ μου αδερφέ, δεν έχω λόγια.

Σα να τα πήρε όλα απόψε ο αέρας

και να τα ‘στρωσε σε κάποιο παλιό ημερολόγιο,

σε σελίδες και ημέρες

που λαχταρούσαμε

δυο χέρια να μας σημάνουν τη ζεστασιά του φαγητού,

δυο μάτια να κλάψουν για τις ζωές μας,

δυο χείλη να μας καληνυχτίσουν

και να χωρέσουν όλα τα όνειρά μας.

Δεν έχω λαλιά

να σου πω πόσο πόνεσα την παλιά μας ζωή.

Δε γνωρίζαμε τι είναι ευτυχία.

Και γι’ αυτό το λόγο ήμαστε τόσο ευτυχείς!

Αναδρομές

Θα μιλήσουμε κάποτε για τις ζωές μας.
Στο μέτωπο
θα γράψουμε τις ημερομηνίες που δε ζήσαμε
και στην καρδιά
θα σημαιοστολίσουμε τη ματαιοδοξία μας.

Όνειρα στη σκόνη

Το στόμα σου άφησες στο κύμα να πνιγεί

μα κι αν αρμύρισε γλυκό θα το θυμάμαι.

Είχε απ’τη φούστα σου ξεφύγει μια κλωστή

κι όπως σε χάιδευε τη ζήλευα, φοβάμαι.

Μετράω τις μέρες μου να δω αν γερνάει το χτες

μα μ’ αγκαλιάζει απ’ το λαιμό κι όλο με πνίγει.

Παραπατάω σε σκέψεις άψυχες, νεκρές

κι όπου πλαγιάζω πλέει ανάσκελα η μνήμη.

Πρόωρη γήρανση

Από τότε που φθινοπώριασε

χάσαμε όλα τα τρένα για να φύγουμε.

Στα χέρια μας απόμειναν μονάχα τα εισιτήρια

σαν κορίτσια ξεχασμένα σε θαλασσινό τοπίο.

Τα ρολόγια

πλέον δε δείχνουν κανένα έλεος

 κι οι δείκτες τους σφυροκοπούν τις ρυτίδες μας.

Η ιστορία ενός συγγραφέα (μέρος ε)

Θα καθόμουν στη γέφυρα μέχρι να έρθει η αυγή, αν όλη αυτή τη σκηνή της απόλυτης γαλήνης δεν τη διέκοπτε το βουητό ενός κλάματος, που ακούστηκε ξαφνικά. Γύρισα να κοιτάξω προς τη μεριά από την οποία ακουγόταν. Στη γωνία ενός από τα αρωματοποιεία καθόταν ένα μικρό κοριτσάκι -δε θα ήταν πάνω από δέκα χρονών- και έκλαιγε με το πρόσωπο κρυμμένο στις χούφτες της. Φαινόταν πολύ φτωχό και αδυνατισμένο. Ήταν ρακένδυτα ντυμένο και πολύ ελαφριά, που απόρησα πως άντεχε με τέτοιο βοριά. Τα παπουτσάκια της είχαν ξεφτίσει, σχεδόν λιώσει και το κορμάκι της ήταν τόσο άρρωστο, που είχε ένα αλλόκοτο κίτρινο χρώμα. Η καρδιά μου πόνεσε. Έπρεπε να τη βοηθήσω.

-Κοριτσάκι μου, γιατί κλαις; Πεινάς;

Η ιστορία ενός συγγραφέα (μέρος δ)

Πετάχτηκα πνιγμένος στην τρομάρα και στον ιδρώτα. Λαχάνιαζα από το φόβο. Ήμουν ζωντανός. Ήμουν μόνος. Ζαλιζόμουν, μα ήμουν ακόμα ζωντανός. Ανάσαινα. Κοίταξα γύρω μου. Βρισκόμουν στο κρεβάτι μου. Έξω είχε ήδη σκοτεινιάσει. Έβγαλα από τη τσέπη του γιλέκου μου το ρολόι μου. Ήταν πια εννιά το βράδυ. Κοιμόμουν σχεδόν οκτώ ώρες χωρίς να ξυπνήσω ούτε λεπτό. Θεέ μου, τι ανακούφιση ένιωσα! Ήταν απλά ένας εφιάλτης και τίποτε άλλο. Το γεγονός της πρωινής μου συνάντησης με την Σάλυ με είχε επηρεάσει τόσο πολύ που τάραξε ακόμα και τον ύπνο μου. Ανασηκώθηκα και βγήκα στο σαλόνι. Δεν ήταν κανείς. Δε μ’ επισκέφθηκε κανένας. Οι καρέκλες στη θέση τους, ο δίσκος το ίδιο. Όλα όπως τα είχα αφήσει το πρωί. Ήταν απλά ένα κακό όνειρο.

Η ιστορία ενός συγγραφέα (μέρος γ)

Γύρισα σπίτι εξουθενωμένος σωματικά και ψυχικά. Ένιωθα μέσα μου μια αβάσταχτη κούραση που, χωρίς άλλες σκέψεις, με οδήγησε στην κάμαρά μου και σ’ έναν ανήσυχο ύπνο. Το μόνο που θυμάμαι είναι πως έπεσα στο κρεβάτι με τα ρούχα και τα παπούτσια μου χωρίς καν να ξεπλυθώ και να φάω. Τίποτε άλλο δεν υπάρχει στη μνήμη μου, ούτε τι σκεφτόμουν και έκανα στο δρόμο της επιστροφής, ούτε το πώς γύρισα. Φαίνεται πως είχα τόσο μεγάλη ένταση από την αναζήτηση της γυναίκας μου, που θάμπωσε όλο το τοπίο των αναμνήσεων μου.

Η ιστορία ενός συγγραφέα (μέρος β)

Κοντοστάθηκα για λίγο. Ένιωσα αμήχανα. Ήμουν αυτός που της διέλυσε τη ζωή, αυτός που τη γέμισε ελπίδες και όνειρα και τα γκρέμισε όλα μέσα σε λίγους μήνες. Ήξερα ότι ήταν δυστυχισμένη. Και δυστυχούσε εξ’ αιτίας μου. Λυπόταν για όλες τις πίκρες που τής έδωσα τα τόσα βράδια που μαλώναμε. Για τις υποσχέσεις που ποτέ μου δεν κράτησα. Για τα λόγια αγάπης που ποτέ δεν τήρησα. Εκείνη τη στιγμή δυστυχούσα πραγματικά κι εγώ. Η σύντροφός μου πάντοτε με αγαπούσε αληθινά και με πάθος.

Η ιστορία ενός συγγραφέα (μέρος α)

Είχαν μόλις περάσει δυο εβδομάδες από τότε που χώρισα με τη γυναίκα μου και απόμεινα μόνος στο σπίτι. Η καθημερινότητα μου είχε αλλάξει και είχε γίνει όπως και πρώτα, δηλαδή όπως ήταν μέχρι πριν από ενάμιση χρόνο, όπου ακόμα δεν είχα παντρευτεί την Σάλυ και ζούσα τις τελευταίες στιγμές της εργένικης ζωής μου. Μόνος στο σπίτι, χωρίς συντροφιά και επικοινωνία, κλεισμένος μέσα στους τέσσερις τοίχους, προσπαθούσα να συνεχίσω να ζω σα να μη συνέβη τίποτα και να αφοσιωθώ στη συγγραφή του επόμενου μυθιστορήματός μου –είχα ήδη εκδώσει άλλα δύο, που είχαν κερδίσει καλές κριτικές και μεγάλη απήχηση στο αναγνωστικό κοινό. Στον κύκλο των ποιητών και των διανοούμενων θεωρούμουν ένα από τα ανερχόμενα ταλέντα και οι περισσότεροι με σέβονταν και με εκτιμούσαν. Επομένως, μετά από όλη αυτήν την περιπέτεια της προσωπικής μου ζωής, άρχισα να δουλεύω για να διατηρήσω το καλό μου όνομα.