Βόλτα στο λιμάνι

Στο δρόμο, που πηγαίνω, με κοιτάνε
οι άνθρωποι που ζουν ευτυχισμένοι,
λίγο πιο πριν ήταν στη θάλασσα αφημένοι,
τώρα με βλέπουν, απορούν, κρυφογελάνε…


«Τι να γυρεύει αυτός ο άνδρας τόσο μόνος
σ’ αυτά τα μέρη που γερνούν οι ερωτευμένοι;»
λένε κρυφά κι όλο κοιτούν απορημένοι
κι είναι στ’ αλήθεια φανερός αυτός ο πόνος...

Κάπου τότε

Μέσα στο δάσος που ποτίζουν οι λυγμοί σου
μέσα στο κέντρο που ορίζει η τροχιά των παλμών σου
μέσα στα χρώματα που δίνει η φωνή σου
μέσα στους ήχους που ακουμπούν στις άκρες των χειλιών σου

Μέσα σε θέατρα που παίζουν κάθε βράδυ
μία παράσταση που ζει μόνο χωρίς το κοινό της
μέσα στα γάντια που κρατάν κάθε σου χάδι
μέσα στη νύχτα που σε βλέπει σα παιδί δικό της

Ύμνος σ' εκείνη...

Αν ήμουν το τραγούδι που ψέλλιζες μικρή, θα πάγωνα το χρόνο για να μείνω αιώνια στα δυο σου χείλη…


Αν ήμουν το τριαντάφυλλο που κρατούσες στον κήπο σου, θα έκρυβα τ’ αγκάθια μου για να μη σε πληγώσουν…


Αν ήμουν το νανούρισμα που άκουγες μωρό, θα πλάγιαζα για πάντα στα αυτιά σου για να γεύομαι κάθε φορά το γέλιο σου…