Το φως του Μάρτη

Δε θ’ αγαπήσω άλλο φως σαν το δικό σου, Μάρτη!

Οι λεμονιές μυρίσανε και άσπρα άνθη κλαίνε.

Τη φτωχική ψυχούλα μου έλα και πέρα παρ’ την,

αφού δε ζω καμιά χαρά, τότε ας μού τη λένε

Περασμένες Ώρες

Σε θυμάμαι θολά.
Άλλες φορές χάνω από το νου μου
το πρόσωπό σου, άλλες φορές τις γραμμές
του κορμιού σου.
Ο χρόνος είναι κάθετος και η μνήμη,
όπως και η καρδιά μου, δεν έχει πλέον
τις ίδιες αντοχές.

Πρωινό Κυριακής

Γύριζε ο κόσμος απ’ τις εκκλησιές,
μα εγώ, αγάπη μου, εσένανε ζητούσα.
Δε ξέρω για Θεούς, για προσευχές
κι αν είχα μια ζωή, για ‘σένα θα τη ζούσα.


Αγκαλιασμένοι όλοι και πιο χαρωποί
με ψίθυρους και γέλια κι όλο αγάπες
κι εμένα μού αρκούσε η μουσική,
που χόρευαν οι όμορφες, ναζιάρες γάτες

Χώματα

Οι σκέψεις που ματώνουνε το γέλιο μου
τα λόγια που τυλίγουν το κορμί σου
συνταξιδιώτες μου όλοι στην παράνοια
προσκυνητές στο χάος της ψυχής σου

Τραγούδια που τα βράδια ξάγρυπνα άφησαν
κραυγές που κολυμπάνε στα σκοτάδια
οι μυρωδιές που έσπρωχναν τα χάδια μου
σβήσανε και τα αφήσαν όλα άδεια