Μία κορνίζα αντανακλά της κούκλας την εικόνα
εκείνης που όλο ξάπλωνε στην άδεια πολυθρόνα.
Τα μάτια της δεν άνοιγε,μη χάσει το όνειρό της
μη σβήσει η εικόνα του μέσα από το μυαλό της
Στα χείλη της εφώλιαζαν τα δάκρυα από τα μάτια
που τα σφαλίζουνε σιωπές, ραμμένες σε κομμάτια.
Κάθε κομμάτι θάνατος,κάθε ραφή κι ελπίδα
και κάθε δάκρυ προσευχή για μια παλια πατρίδα.
Οι μέρες και οι νύχτες της γεμίζαν με ένα χρώμα
το κόκκινο απ'το αίμα του που έβαψε το χώμα
εκείνου που για χάρη της πρόταξε την καρδιά του
στις λόγχες που συντρόφεψαν στον Άδη τη λαλιά του.
εκείνης που όλο ξάπλωνε στην άδεια πολυθρόνα.
Τα μάτια της δεν άνοιγε,μη χάσει το όνειρό της
μη σβήσει η εικόνα του μέσα από το μυαλό της
Στα χείλη της εφώλιαζαν τα δάκρυα από τα μάτια
που τα σφαλίζουνε σιωπές, ραμμένες σε κομμάτια.
Κάθε κομμάτι θάνατος,κάθε ραφή κι ελπίδα
και κάθε δάκρυ προσευχή για μια παλια πατρίδα.
Οι μέρες και οι νύχτες της γεμίζαν με ένα χρώμα
το κόκκινο απ'το αίμα του που έβαψε το χώμα
εκείνου που για χάρη της πρόταξε την καρδιά του
στις λόγχες που συντρόφεψαν στον Άδη τη λαλιά του.
