Χέρια της αγαπημένης μου

Χέρια, που σας εκράτησα μια νύχτα του Νοέμβρη

μέσα σε όρκους και ευχές κάτω από το φεγγάρι,

κάποιο απαλό σας άγγιγμα πίσω, ξανά, θα έρθει

να με γεμίσει ζεστασιά και πόνους να μού πάρει;

Χέρια, που σας εχάιδεψα με μι’ άπειρη αγάπη

και που σας γλυκοφίλησα σαν πρόσωπο Αγίου,

κάποιο καινούριο «χαίρε» σας στην αγκαλιά μου θα ‘ρθει

από το τζάμι βαγονιού ή απ’ το κατάρτι πλοίου;

Κορνίζα

Σε ρωγμές από τζάμια φωλιάζει ο ήχος της αναπνοής μου, όταν μυρίζει χαρά.

Σε ρωγμές από τζάμια που έχει στεγνώσει η καλοκαιρινή μπόρα πάνω τους.

Σε ρωγμές από τζάμια γεμάτα τραβηγμένες δαχτυλιές και μισοσβησμένα, διάφανα ονόματα.

Σε ρωγμές από τζάμια που πάνω τους έχουνε μείνει ίχνη από την απουσία της φωνής μου.

Της φωνής σου.

Ο μυστικός μας δείπνος

Ονειρεύομαι τη γαλήνη.
Όχι τη γαλήνη του Θανάτου μου.
Εκείνη,
σα φθάσει ο καιρός, θα έρθει
με τη μεγαλοπρέπεια της
και τους πόνους της,
Θα με φιλήσει.
Ένας νέος Ιούδας.
Η Γεσθημανή μου σας χωράει όλους.
Σωτήρες, προδότες, φίλους και εχθρούς.

Σιωπή

Όταν το μελάνι είναι πιο ακριβό από τις λέξεις σου, πες στο χέρι σου:
«Σιωπή».


Από τότε που άκουσε – ένας Θεός ξέρει πώς- ότι μπορεί μόνο του να κινήσει τον κόσμο, έφτιαξε δικιά του, καταδικιά του, προσωπική αναίδεια κι άρχισε να μουτζουρώνει τα χαρτιά. Ζήτησε υστεροφημία. Κάποια χέρια έχουν ταλέντο να ζωγραφίζουν τις πιο οριζόντιες λέξεις που υπάρχουν για να κοσμήσουν τον τοίχο του πιο στενοσήμαντου νοήματος.