Παράξενο παιδί τελικά

Όταν του ζητάς να μείνει κοντά σου,εκείνος τρέχει μακριά και τόσο γρήγορα,ώστε να μην προλάβεις να καταλάβεις πότε ξεκίνησε,πότε έφτασε και κυρίως πώς έφτασε τόσο μακριά,αφού καμιά κραυγή σου δεν μπορεί να τον φέρει πίσω...

Εμένα το κρασί μου είναι η σιωπή

Εμένα το κρασί μου είναι η σιωπή
μέσα στην ταβέρνα της ζωής,
μες στο υπόγειο του χάους,
κάτω από την άσφαλτο
και τα ίχνη των αναρίθμητων μελλοθάνατων.


Εκεί που με σερβίρουνε οι στιγμές
και οι φευγαλέες ‘μέρες,
εκεί που με κερνάνε οι πιο βιαστικές εκλάμψεις,
εκεί που με χορταίνουν οι πιο βαριές ανίες,

Σύννεφα

Τις μέρες που η θάλασσα τραγούδια αντηχούσε
τις νύχτες που το αστρόφεγγος στη Γη παιδιά μετρούσε
τις ώρες που οι ανάσες αργοσβήνουν κάθε πόνο
η σκέψη από τα μάτια σου ξεπέρασε το χρόνο

Ρωτώ αν είσαι άγγελος ή δάκρυ που χει στάξει
ή αν η φαντασία μου με ρόδα σε έχει φτιάξει
Αφού ποτε δε σ' άγγιξα,στο νου σ' είχα κρατήσει
σαν τρύπημα η σκέψη σου πληγές με έχει γεμίσει

Αγάπη στο μπουκάλι

Στα ύδατά σου από παιδάκι κολυμπώ
κι εκεί έχω αφήσει τα πιο σπάνια όνειρά μου.
Έχω στον κόρφο μου το κύμα σου αλμυρό
και μιαν αγάπη που σκιρτάει στην καρδιά μου.


Αφού δε μπόρεσα στο μέσα σου να ζω,
θα σ’ αγαπήσω όπως δεν το ‘κάναν άλλοι
και σα θα βλέπω το είδωλό μου θα γελώ:
 «Για δες πως γίνονται οι έρωτες μεγάλοι!».