Γράμμα στον τελευταίο αδερφό... («Το τελευταίο μου ποίημα...»)

Θυμάσαι, αδερφέ, το πρώτο μας σπίτι,
τα πρώτα μας παιχνίδια, τις χαρές;
Στην κούνια μας ποτέ δεν ήρθε λύπη
κι οι κάμαρες ανθίζανε φωνές.


Θυμάσαι τους Χειμώνες μας στο τζάκι,
τα όνειρα στο τέλος της ημέρας,
το δείπνο με τη θαλπωρή στην άκρη
και τα όμορφα γελάκια της μητέρας;

Νύχτα

Το λιγοστό φως του κεριού σιγοψυθίριζε τα τελευταία του λόγια στη σιωπή.Η φλόγα του έκανε την τελευταία της στροφή κι έπειτα ξάπλωσε σα νυσταγμένο μωρό πάνω στο υγρό φυτίλι. Η σιωπή έβγαλε ένα αναστεναγμό και έτρεξε ανέκφραστη ψηλά στον ουρανό. Η εχεμύθεια την είχε εγκαταλείψει εδώ και καιρό,από τότε που οι άνθρωποι άρχισαν να κοιτάζονται στα μάτια,κι έτσι διώχνοντας και τους τελευταίους δισταγμούς που είχαν γατζωθεί πάνω της μοιράστηκε το μυστικό του κεριού με τη νύχτα, με τον άνεμο , με τα αστέρια...

Η πιο θλιμμένη ποίηση

Στης τρέλας την απήχηση
ονειρεύομαι τα χάδια σου,
την πιο θλιμμένη ποίηση
διαβάζω μες στα μάτια σου


και σαν κρίνο μαραίνεται
το πιο όμορφο γέλιο σου,
ένα σώμα που πλένεται
με το άυλο φραγγέλιο σου.