Christi Natalis

Να γεννηθείς -δε λέω-

να έρθεις και να σκορπίσεις τα μέσα μου,

που καπνίζουν συντρίμμια και κενοτάφια.

Να φθάσεις

στα υπόγειά μου σα χείμαρρος,

να παρασύρεις όλη τη φρικτή μάζα,

που με βασανίζει,

που με δένει και με αφήνει αιώνια σκλάβο στο τίποτα

και στη θλίψη της ενοχής,

να σπάσεις τις πόρτες σαν παρανοϊκός ερωτευμένος,

να με βρεις μισοκοιμισμένο να τρεκλίζω και να κλαίω

γι’ αυτό που ήμουν,

γι’ αυτό που έγινα,

γι’ αυτό που δεν κατάφερα να είμαι…

Έστω να μού πεις μια κουβέντα,

έστω ένα ψέμα…

-Τι κάνεις; Μη φοβάσαι, τώρα πια εγώ είμαι εδώ!

Έστω μια φράση, έστω ένα ψέμα…

Βλέπεις,

εμείς δεν είμαστε Θεοί

για να σώσουμε τη λέπρα μας.

Οι άνθρωποι είναι άλλη κουβέντα.

Γελάς και σε φτύνουν.

Φτύνεις και σ’ ερωτεύονται.

Άσχημη φάρα.

Να γεννηθείς -δε λέω-

μα αν ήξερες πόσα μέσα μου πρέπει να πεθάνουν…