Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Σύννεφα

Τις μέρες που η θάλασσα τραγούδια αντηχούσε
τις νύχτες που το αστρόφεγγος στη Γη παιδιά μετρούσε
τις ώρες που οι ανάσες αργοσβήνουν κάθε πόνο
η σκέψη από τα μάτια σου ξεπέρασε το χρόνο

Ρωτώ αν είσαι άγγελος ή δάκρυ που χει στάξει
ή αν η φαντασία μου με ρόδα σε έχει φτιάξει
Αφού ποτε δε σ' άγγιξα,στο νου σ' είχα κρατήσει
σαν τρύπημα η σκέψη σου πληγές με έχει γεμίσει

Σ'άμμο,αέρα,θάλασσα χαράζω το όνομά σου
και δυο πουλιά που σου δωσα χτενίζουν τα μαλλιά σου
τις νότες που περίσσεψαν σε στίχους έχω κλείσει
το άρωμα απ'τα χέρια σου στο στήθος μου έχω αφήσει

Το γέλιο σου ζωγράφισα σαν ήλιο στον καθρέφτη
να διώχνει με τη φλόγα του κάθε χαράς σου κλεφτη
στα χείλη σου ξαπόστασα κομμάτια απ'την καρδιά μου
μα φαίνεται λησμόνησες να μπεις στην αγκαλιά μου

Και χάθηκες,και έσβησες σα φως μες στο σκοτάδι
και άφησες στην τσέπη μου μονάχα ένα χάδι
μα ακόμα κι αν ξεθώριασε,κι αν το πνιξε η λήθη
ακόμα με κοιμίζει σαν ουράνιο παραμύθι

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου