Εμένα το κρασί μου είναι η σιωπή

Εμένα το κρασί μου είναι η σιωπή
μέσα στην ταβέρνα της ζωής,
μες στο υπόγειο του χάους,
κάτω από την άσφαλτο
και τα ίχνη των αναρίθμητων μελλοθάνατων.


Εκεί που με σερβίρουνε οι στιγμές
και οι φευγαλέες ‘μέρες,
εκεί που με κερνάνε οι πιο βιαστικές εκλάμψεις,
εκεί που με χορταίνουν οι πιο βαριές ανίες,
εκεί που οι θλίψεις γίνονται οι κούπες μου
και οι ενοχές
γυαλίζουν στα αδειανά μου ποτήρια,
εκεί που οι φόβοι είναι οι θριαμβευτές
και η γαλήνη παραδίδεται στον Καιάδα…
εμένα το κρασί μου είναι η σιωπή.


Πλάι στο τζάκι των αναμνήσεων,
όπου φλέγονται σαν εύφλεκτα ξύλα
οι μνήμες και τα παρελθόντα ίχνη,
εκεί που το χθες κερδίζει πνοές απ’ τη στάχτη,
εκεί που ζωντανεύει το παιδικό μου «είναι».
εκεί που ανασταίνεται η πιο παλιά ζωή μου,
εκεί που αναφτεριάζει ο σαλεμένος μου νους
και η ροζιασμένη καρδιά μου,
εκεί που σκιρτά η ψυχή για το στερνό της ναυάγιο,
μα πάντα το πρώτο της αποδεικνύεται,
που τελειωμό δεν έχει,
εκεί που μελαγχολεί ο κόσμος μου,
εκεί που ταπεινώνεται η ύπαρξή μου
και σε ονειρεύομαι…
εμένα το κρασί μου είναι η σιωπή.


Άκου την κιθάρα πως ψαλμωδεί!
Θαρρώ πως τραγουδά για ‘μας…
γι’ αυτά που θρέψαμε όνειρα
και γι’ αυτά που ποτίσαμε ελπίδες.
Γι’ αυτά που πολεμήσαμε βρυχάται
και γι’ αυτά που δεν κερδίσαμε ποτέ,
γι’ αυτά που απέμειναν αιώνιοι πόθοι,
γι’ αυτά που δεν έφθασαν ποτέ
και για όσα, μάταια, αγαπήσαμε…
γι’ αυτά που έφυγαν
και για ‘κείνα που θα ‘ρθουν,
πένθιμα η κιθάρα μοιρολογεί:
«εμένα το κρασί μου είναι η σιωπή!»…