Η μοίρα μου

Δε θα ιδώ άλλη χαρά,
έτσι μού είπες, Μοίρα
και βουρκωμένος, άθλιος,
το δρόμο μου επήρα.

Σα διάβαινα υπέφερα,
σερνόμουν πληγωμένος
κι ο αέρας, ένας τύραννος,
φυσούσε μανιασμένος

και μού έπαιρνε τα όνειρα,
τα μόνα που ‘χα βιος μου,
πως κάποτε θα ‘ρθει εδώ,
σε ‘μένα, ο άνθρωπός μου.

Μα μόνος εταξίδεψα
στο πτώμα μου επάνω
κι απ’ το να ζω μοναχικά,
θα προτιμούσα να πεθάνω !

Είπες ποτέ δε θα χαρώ,
Μοίρα, πικρή μου αφέντρα.
Τώρα τον πόνο μου ακούν
το χώμα και τα δέντρα.