Χέρια της αγαπημένης μου

Χέρια, που σας εκράτησα μια νύχτα του Νοέμβρη

μέσα σε όρκους και ευχές κάτω από το φεγγάρι,

κάποιο απαλό σας άγγιγμα πίσω, ξανά, θα έρθει

να με γεμίσει ζεστασιά και πόνους να μού πάρει;

Χέρια, που σας εχάιδεψα με μι’ άπειρη αγάπη

και που σας γλυκοφίλησα σαν πρόσωπο Αγίου,

κάποιο καινούριο «χαίρε» σας στην αγκαλιά μου θα ‘ρθει

από το τζάμι βαγονιού ή απ’ το κατάρτι πλοίου;

Χέρια, που σας επρόσμενα σε σκάλες λυπημένες

και τόσο προσευχήθηκα ποτέ να μη σας χάσω,

πείτε μου, αν το θέλετε, οι αγκαλιές σας ξένες

είναι για ‘μένα ολότελα και μάταια θα γεράσω;

Χέρια δεν αποκρίνεστε, χέρια δε μού μιλάτε

κι εγώ, ακόμη πιο θνητός, το «χαίρε» σας προσμένω.

Χέρια, που σας εκράτησα, τώρα μακρυά μου πάτε

κι εκείνη, που σας όριζε, με προσπερνά σα ξένο.