«Είναι άδικο!» φώναξε ο ένοικος από τον πάνω όροφο, ενώ εμείς από κάτω ετοιμάζαμε τις βαλίτσες για το τελευταίο ταξίδι. Η σπιτονοικοκυρά μάς άφησε με το στόμα ανοιχτό όταν η νύχτα δεν ήρθε και πάλι. Κοιταχτήκαμε στα μάτια κι ήταν ο πόθος μας ένας καθρέφτης που ψάχναμε τα κομμάτια του. Δυστυχισμένα όνειρα για δυστυχισμένους ανθρώπους. Κι όταν ρωτήσαμε τι κάνουν οι ευτυχισμένοι της ζωής, η γριά μας απάντησε πως μονάχα δεν ονειρεύονται...Έτσι, λοιπόν κι εμείς, κλείνοντας την πόρτα πίσω μας, αποφασίσαμε να δυστυχήσουμε. «Τι είναι ένας άνθρωπος χωρίς όνειρα;» ψιθυρίσαμε και κοιμηθήκαμε ευχαριστημένοι.
«Είναι άδικο!» φώναξε ο ένοικος από τον πάνω όροφο, ενώ εμείς από κάτω μόλις είχαμε αδειάσει τις βαλίτσες της επιστροφής.
«Είναι άδικο!» φώναξε ο ένοικος από τον πάνω όροφο, ενώ εμείς από κάτω μόλις είχαμε αδειάσει τις βαλίτσες της επιστροφής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου