Το στόμα σου άφησες στο κύμα να πνιγεί
μα κι αν αρμύρισε γλυκό θα το θυμάμαι.
Είχε απ’τη φούστα σου ξεφύγει μια κλωστή
κι όπως σε χάιδευε τη ζήλευα, φοβάμαι.
Μετράω τις μέρες μου να δω αν γερνάει το χτες
μα μ’ αγκαλιάζει απ’ το λαιμό κι όλο με πνίγει.
Παραπατάω σε σκέψεις άψυχες, νεκρές
κι όπου πλαγιάζω πλέει ανάσκελα η μνήμη.
Γέρνω στο τζάμι μου και χρώματα μετρώ
μα όσα κι αν πρόσθεσα, στο τέλος μένει γκρίζο.
Πάνω στη σκόνη που περίσσεψε κοιτώ
και βρίσκω όνειρα που εκεί ζητούσαν ίσκιο.
Δεν θ’ ανατέλλεις πια εδώ, σε νίκησε ο ίσκιος
τώρα μ’ αυτόν θα πορευτώ, φοβάμαι μένω ο ίδιος.
Κι αν μείνει αδέσποτο λίγο σου φως, αν γείρει να με λούσει
δεν θα μπορώ πια να μια αυτός που γύρεψε ν’ακούσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου