Από τότε που
φθινοπώριασε
χάσαμε όλα τα τρένα
για να φύγουμε.
Στα χέρια μας
απόμειναν μονάχα τα εισιτήρια
σαν κορίτσια
ξεχασμένα σε θαλασσινό τοπίο.
Τα ρολόγια
πλέον δε δείχνουν
κανένα έλεος
κι οι δείκτες τους σφυροκοπούν τις ρυτίδες
μας.
χωρίς πρώτα να
γίνουμε έφηβοι και φαντάροι.
Η εφηβεία μας
έμεινε μονάχα ένα
απαλό αεράκι αρώματος της κυρίας
που μας προσπέρασε.
Κι ήταν αλήθεια
όταν σού είπα πως οι δρόμοι μας θα χωρίσουν
μονάχα από ανάγκη.
Στη λίμνη θα
καθίσαμε δυο ώρες.
Στο τηλέφωνο θα
απαντά αυτόματα η αμηχανία κι η προσμονή.
Δε θα χτυπήσει.
Ο άνθρωπος που περιμένεις πνίγεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου