Αν με θυμάσαι...

Θέλω να με θυμάσαι χαρούμενη,

ν’ απλώνεις με τη μνήμη σου

αραχνοϋφαντα χαλιά

και να ταξιδεύεις σε ευτυχισμένους κήπους.

Δε χαμογέλασα ποτέ.

Τα χείλη μου ήταν δοσμένα σε ‘σένα

μονάχα για να κεντήσουν ένα «σ’ αγαπώ»

και λίγες λέξεις συγχώρεσης.

Να συγχωρέσεις

που δε μπόρεσα ν’ αντέξω την αγάπη μου,

που δεν αρκέστηκα

να υποστώ την απεραντοσύνη της για ‘σένα.

Θέλω να με θυμάσαι χαρούμενη

γιατί τα μάτια, που αγάπησα,

αστράφτουν στη συνωμοσία της χαράς και της μοίρας

-και ξέρεις πόσοι έχουν ανάγκη το φως;

Η ανάσα σου να βράζει κάτι απ’ το άρωμά μου

και το γέλιο σου

να ηχεί σαν το τελευταίο μου βήμα στη γη,

ανάλαφρο και αληθινό.

Να θυμάσαι νησιά και λίμνες,

σπηλιές και μπαξέδες διαλεχτούς,

τραγούδια σκονισμένα στη μνήμη,

δρόμους που άντεξαν το πάτημά μας,

ήλιους που εκθρονίστηκαν μπροστά μας,

φεγγάρια που μέθυσαν πάνω μας...

Θέλω να με θυμάσαι -αν με θυμάσαι- χαρούμενη,

καθώς θα κάνεις κάτι μικρό και ανώφελο.

Εγώ, ο τελευταίος ποιητής στα μάτια σου...