Ποίηση αυτόχειρων ερώτων

Γράφε…γράφε…γράφε…
Μη σταματάς να γράφεις.
Χθες βράδυ
σού δώρισα τα τσιγάρα μου…
για λίγη έννοια
για λίγη μνήμη.
Ξέρω πως έχεις στεναγμούς κρυφούς.
Γνωρίζω
την πάλη του αλλοτινού σου «είναι»
με το «εγώ» της καρδιάς σου.
Επίσης,
ξέρω πως δεν υπήρξαμε.
Σού δώρισα και τα μάτια μου,
δυο γαλανές κουκκίδες
σ’ ένα χαρτί απόγνωσης τυλιγμένες.
Όχι, δε μ’ ενοχλούσε ο καπνός.


Γράφε…γράφε…γράφε…
Μη σταματάς να γράφεις.
Η νύχτα
μάς βρήκε λίγο πριν το φιλί,
λίγο πριν το χάδι…
ένα κλικ και θ’ αυτοκτονούσαν
εγωισμοί και σιωπηλές ψύχρες.
Στα ποτήρια απέμειναν ίχνη
χειλιών που δε φιλήθηκαν ούτε απόψε
και στα χέρια μια ζεστασιά που δεν έγινε φωτιά,
που δεν έγινε έρωτας.


Θα ξαναβρεθούμε;
Οι μεγάλοι έρωτες
δε συναντιούνται στα όνειρα.
Έχουν λογαριασμούς ανοιχτούς
με το Χρόνο, το κρασί και το τέλος.


Γι’ αυτό σού λέω,
μη σταματάς να γράφεις.
Ξέρεις
πόση ανάγκη μάς έχουν
οι νεκροί έρωτες;