"Κύριε, μὴ χρονίσῃς..."

Φεύγω.

Αυτός ο κήπος

δεν υπήρξε ποτέ το σπίτι μου

κι αυτές οι σκάλες

ποτέ δεν ήταν ο δρόμος μου.

Είδα τη μοναξιά των πολλών

και ήπια τα φιλιά τους.

Τόση χαρά στα ποτήρια

και τόση θλίψη στα βάθη τους,
σα να φωνάζουν: 
Προσοχή! Ευτυχία εύθραστη, εικονική!

Φοβάμαι

πως όσοι δεν άγγιξαν άλλου χέρι

δεν ήταν τόσο μόνοι τελικά

κι αυτοί, που απέμειναν ποιητές του ωραίου,

έκαναν

τα ποιήματά τους θηλιές

και έμειναν αιωρούμενα λουλούδια

σε μοιραίους κήπους.

Αν ρωτάς,
εδώ η ησυχία έχει φωνή

κι έχει τη φωνή του.

Εδώ το σκοτάδι έχει φως

κι έχει το φως του.

Εδώ το κενό έχει πληρότητα…

κι είναι το πρόσωπό του

σε ποτισμένα ξύλα.

Ησυχία θορυβώδης.

Τύφλωση ορατή.

Φεύγω λοιπόν.

Αυτός ο κήπος

δεν υπήρξε ποτέ το σπίτι μου…

κι εσύ ποτέ ο προορισμός μου!