Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

Ύμνος σ' εκείνη...

Αν ήμουν το τραγούδι που ψέλλιζες μικρή, θα πάγωνα το χρόνο για να μείνω αιώνια στα δυο σου χείλη…


Αν ήμουν το τριαντάφυλλο που κρατούσες στον κήπο σου, θα έκρυβα τ’ αγκάθια μου για να μη σε πληγώσουν…


Αν ήμουν το νανούρισμα που άκουγες μωρό, θα πλάγιαζα για πάντα στα αυτιά σου για να γεύομαι κάθε φορά το γέλιο σου…



Αν ήμουν η νύχτα που σ’ έφερε στη γη, θα μάτωνα, θα σκότωνα κάθε ήλιο για να μην τελειώσει η πιο όμορφη μέρα…


Αν ήμουν το δάκρυ που κυλούσε απ’ τα μάτια σου, θα ξοδευόμουν στο κενό για να μην κλάψεις ποτέ ξανά…


Αν ήμουν το δέντρο που δρόσιζε το σώμα σου, θα τύλιγα τις ρίζες μου γύρω απ’ το λείψανο σου για να μη σε χάσω ποτέ…


Αν ήμουν η λάμψη που ακτινοβολούσε στο βλέμμα σου, θα φώτιζα πλούσια το δρόμο σου για να μη σκοντάψεις…



Ω, δεν είμαι τίποτα από αυτά! Είμαι, μονάχα, ένας φθηνός ταξιδιώτης που χτυπά δειλά την πόρτα σου, για να μπει μέσα και να ξεκουράσει το κουφάρι του…Είμαι το τίποτα κι είσαι το πάντα! Είμαι το κενό κι είσαι το άπειρο!

Συγγνώμη!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου