Βόλτα στο λιμάνι

Στο δρόμο, που πηγαίνω, με κοιτάνε
οι άνθρωποι που ζουν ευτυχισμένοι,
λίγο πιο πριν ήταν στη θάλασσα αφημένοι,
τώρα με βλέπουν, απορούν, κρυφογελάνε…


«Τι να γυρεύει αυτός ο άνδρας τόσο μόνος
σ’ αυτά τα μέρη που γερνούν οι ερωτευμένοι;»
λένε κρυφά κι όλο κοιτούν απορημένοι
κι είναι στ’ αλήθεια φανερός αυτός ο πόνος...


 Έτσι με πιάνει το παράπονο κι αρχίζω
να τους μιλώ για όλα αυτά που ‘χαν περάσει:
«Είχα κι εγώ ένα κορίτσι που έχω χάσει
και στο λιμάνι αυτό έτυχε να τη γνωρίσω.


Στα δυο της μάτια είχε έναν κόσμο μαγεμένο,
σα με κοιτούσε η ζωή έμοιαζε ωραία,
ήμουν κι εγώ σε ‘τούτη εδώ την προκυμαία
κι είχα κι εγώ ένα χέρι πλάι μου πιασμένο…».


Κι οι άνθρωποι, που ζουν ευτυχισμένοι,
παίρνουν στο βλέμμα τους τη θάλασσα παρέα.
«Λες η ζωή του να ‘ταν κάποτε ωραία;»
κι ύστερα φεύγουν γελαστοί κι αγκαλιασμένοι.


Στο δρόμο, που πηγαίνω, με κοιτάνε
οι άνθρωποι που ζουν ευτυχισμένοι,
λίγο πιο πριν ήμαστε εδώ αγκαλιασμένοι,
τώρα ανώφελα σε άλλους δρόμους πάμε…