Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Κάπου τότε

Μέσα στο δάσος που ποτίζουν οι λυγμοί σου
μέσα στο κέντρο που ορίζει η τροχιά των παλμών σου
μέσα στα χρώματα που δίνει η φωνή σου
μέσα στους ήχους που ακουμπούν στις άκρες των χειλιών σου

Μέσα σε θέατρα που παίζουν κάθε βράδυ
μία παράσταση που ζει μόνο χωρίς το κοινό της
μέσα στα γάντια που κρατάν κάθε σου χάδι
μέσα στη νύχτα που σε βλέπει σα παιδί δικό της

Εκεί θα σέρνομαι,θα ζω,θα μαχαιρώνω το χρόνο
κι από το αίμα που θα στάζει θα μεθώ το κορμί σου
αυτό που έπλασε με φως η απουσία η δική σου
κι εγώ σαν το κερί που καίγεται να λιώνω

Όταν το χώμα που θα σέρνει ο αέρας
θα ζωγραφίζει στο κενό τη ζεστασιά των μαλλιών σου
όταν θα ζω όπως το φώς της κάθε μέρας
θα ξημερώνω και θα σβήνω σαν φιλί δικό σου

Όταν η φλόγα με το χρώμα της θα βάψει
κάθε σου βήμα που ακουμπάει στις απλωσιές του μυαλού μου
όταν το κύμα που με πνίγει θα ξεθάψει
ένα μπουκάλι γεμισμένο απ'τις κραυγές του κορμιού μου

Τότε θα στέκομαι νεκρός να στραγγαλίζω τον τόπο
κι απ' τη φωνή που δεν θα βγάζει θα ντυθώ και φύγω
είναι πολύ ό,τι ζητώ γιατί συνέχεια έχω λίγο
όμως καλύτερα αφού ζω με το δικό μου τον τρόπο

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου