Ίκαρος

Μέσα στη νύχτα
τρομαγμένη με κοιτάς.
Είναι η φυγή σου
ένας δρόμος να πονάς.
Δεν έχω χέρια
να σού δείξω πού να πας,
δεν έχω μάτια
για να δω τι αναζητάς.


Άνθισε θάλασσα
στην άδεια σου καρδιά,
ποτέ δεν έμαθες
τι θέλει αληθινά.
Κρατάς στα χέρια σου
σπασμένα τα φτερά…
κάποτε σού ‘πα
πως, αν φύγεις πιο ψηλά,
θα λιώσουνε - τι κρίμα!- τα κεριά…


Ξυπνούν φαντάσματα
κι εσύ καρδιοχτυπάς…
ήταν η απώλεια
ένας δρόμος να πονάς,
τώρα στα κύματα
κοιμάσαι και ξυπνάς,
μες στους βυθούς
ψάξε να βρεις όσα αγαπάς…


Κάποτε σού ‘πα
πως δεν έμαθες ποτέ σου
να πετάς…