Ελπίζω να με άκουσα

Επίθεση σε ένα αμάξι από ένα καδρόνι
διεμβόληση μιας θέσης με έναν άλογο
αποβολή μιας ζωής από το χώμα
ένα τρικύμισμα αξιών
μούλιασμα κάθε επιπέδου νόησης
θολωμένο κάθε οπτικό πεδίο.

Χτες κάποιος στο δρόμο με χαιρέτισε.
Σάστισα προς στιγμήν γιατί δεν με αναγνώρισα.
Ξέχασα τι είπαμε, αμέσως μόλις άνοιξα ξανά το βήμα μου.
Είχα πιο σημαντικά πράγματα στο κεφάλι μου από έναν άλλον άνθρωπο, βλέπεις...
Αριθμοί, εικόνες, διανοήσεις...και ενίοτε να ανασαίνω...

Το απόγευμα είχα βγει για καφέ με έναν παράξενο.
Άρχισε να μου λέει ότι το χάος δεν είναι μια λέξη αλλά τέσσερις μαζί.
Το Χ το έδωσε η Χαρά, το ά ο άνθρωπος - γι΄ αυτό κι έχει τόνο,
για να φαίνεται η αξία του ανάμεσα στα υπόλοιπα.
Tο ο είναι από το όνειρο - αυτό δεν το άφησαν να πάρει τον τόνο παρέα.
Μου φάνηκε γελοίο όπως το πήγαινε. Πώς γίνεται το χάος που συμβολίζει την καταστροφή,να κρύβει τόση ελπίδα μέσα του;
"Και το σίγμα στο τέλος;", τον ρώτησα. Ήμουν περίεργος να δω πού τελειώνει το παραμύθι του.
"Το σίγμα είναι από τη συναίσθηση. Είσαι φτιαγμένος να ζεις ανάμεσα στη χαρά του τώρα και στα όνειρα του μετά. Όμως η συναίσθηση της πραγματικότητας είναι αυτή που σε καταστρέφει. Γιατί αυτό που έφτιαξες για να ζεις δεν σε αφηνει να ζήσεις αυτό για το οποίο είσαι φτιαγμένος."
Χαμογέλασα. Μάλλον από ευγένεια, ή κι από αμηχανία... Δεν τον πίστεψα. Ούτε έδωσα και πολύ σημασία. Αλλά από τότε μου μεινε συνήθεια να κοιτάζω διαφορετικά εκείνο το άλφα με τόνο.

Προς το σούρουπο, ήμουν ήδη καθισμένος στο μπαλκόνι. Τα χέρια μου ελεύθερα και αφημένα στα πόδια. Αν υπήρχε κάτι που να με έκανε να εκτιμώ απεριόριστα τη ζωγραφική, είναι ο ουρανός όταν δύει ο ήλιος. Είναι τόσο μαγικό όλο αυτό το τοπίο, με τα χρώματα να πέφτουν σαν κύματα το ένα πάνω
στο άλλο καθώς ο ήλιος κατακόκκινος αφήνει τις τελευταίες του αχτίδες απαλά πάνω στα βουνά, ερωτικά πάνω στη θάλασσα... Είναι σα να σε προστάζει να το αποθανατίσεις, για να το βλέπεις όποτε σου λείπει κάτι... Συνήθως λίγη καθαρότητα στη σκέψη. Άρχισα να σκέφτομαι τι έγινε σήμερα. Η ζωή γύρω μου είναι βιασμένη. Εγώ χαμένος στο εγώ μου. Κι άμα πίστευα εκείνον τον παράξενο μάλλον θα πρέπε να χαίρομαι που είμαι χαμένος. Καλύτερα να το αποφύγω αυτό.
Μόνο ο έρωτας θα μας σώσει... Το χε πρωτοπεί κάποιος κάτι χιλιάδες χρόνια παλιότερα. Συμφώνησα. Τα χέρια έφυγαν από τα πόδια, έπιασαν το κάγκελο στο μπαλκόνι και με σήκωσαν. Έκλεισα το τζάμι, έκλεισα το φως και ασυνείδητα έκλεισα τα μάτια. " Αύριο θα αρχίσω να ερωτεύομαι", είπα φωναχτά.
Ελπίζω να με άκουσα...