Και κάπως έτσι θα κυλήσει το νερό...

Κρατάς το κουράγιο σου σε ένα ντουλαπι και το ξαθάβεις εκείνες τις μέρες που νιώθεις το σκοτάδι να σε καταπίνει.
Του δίνεις μια σπρωξιά και το πετάς στο πάτωμα κι εκείνο σε τραβάει από τα πόδια πασχίζοντας να ανέβει.
Εσύ το κοιτάς και καθώς στέκεται στα πόδια του ένα χαμόγελο γαργαλάει τα χείλη σου και μια βαθιά πνοή δροσίζει τη φωτιά στο στήθος.
Το παίρνεις αγκαλιά,το σφίγγεις γερά και μετά το ξαναβάζεις πίσω στο ντουλάπι του.
Και κάπως έτσι θα κυλήσει το νερό. Θα σε τραβήξει και θα σου δώσει ένα γερό χαστούκι για να ξυπνήσεις από τα όνειρά σου.
Γιατί αυτά σε τραβάνε στο βυθό της πραγματικότητας.Αυτά σε βαραίνουν.
Εκτός...εκτός κι αν τα φουσκώσεις.Τότε θα γίνουν τα σωσίβια σου.
Εκτός κι αν τα κρατήσεις στα χέρια σου.Τότε θα γίνουν οι πατερίτσες σου.
Εκτός κι αν τα αγαπησεις.Τότε θα γινουν τα ονειρα σου.