Mortalitatis

Ένα ναυάγιο στις άγριες σου ακτές
μοιάζει η ζωή μου και πώς να σε ξεχάσω;
Φεύγουν οι ‘μέρες μου ασήμαντες, μουντές,
απ’ τη μορφή σου, πες μου, πώς να αποδράσω;

Τ’ αργά μου βήματα ακολουθούν σκυλιά,
που λυσσασμένα μ’ οδηγούν στην Άβυσσό σου
και κάποιοι είπανε πως μέσα τους βαθιά
φύτρωνε ο έρωτας για το σχηματισμό σου.

Αφού με ξέχασες, σε ξέχασα κι εγώ,
όμως πώς γίνεται να φλέγονται αναμνήσεις;
Αφού σε ξέχασα, γιατί να σε ζητώ;
Αφού με ξέχασες, γιατί θες να γυρίσεις;

Κι όσο ανασταίνομαι στο πλάι σου σκοντάφτω
κι έτσι, ανώφελα, ριγώ πάλι χαμένος.
Το έχει μοίρα μου να ζω στον ίδιο τάφο
και από ‘κει να βγαίνω μόνο πεθαμένος!