Στάχυ

Δεν τελείωσε ακόμα

ο Χειμώνας μου.

Τριγύρω έχουν ανθίσει παπαρούνες

και μυρτιές,

όμως στην καρδιά μου

αγριεύουν οι άνεμοι και οι θάλασσες,

οι θύελλες ξεσπούν

και μ’ αποδυναμώνουν.

Σκιάχτρο με ξέφτια στην καταιγίδα…

αναμονή! 

 Ο κόσμος με κοιτά με συμπόνοια,

μα δικαιολογεί

και με τρατάρει παρηγοριές

και συγκατάνευση.

Οίκτος!

Μα εμένα τι με νοιάζει;

Ποτέ κανείς δε μού έδωσε σημασία,

όλοι αγάπησαν τα είδωλά τους

και τα χωράφια τους

κι εγώ απέμεινα

ένα ξεχασμένο στάχυ

στη μέση του δρόμου,

απότιστο και ξεραμένο…

Πολλοί με πάτησαν,

άλλοι τόσοι με μάδησαν

κι άλλοι τόσοι δώρισαν,

απ’ τις χούφτες τους, τα συντρίμμια μου

στους αγέρες…

κάποιοι με «κάπνισαν»

στις πιο βαριές ανίες τους…

Μα το χειρότερο;

Ήρθες εσύ και…μ’ αγάπησες!