Η πιο θλιμμένη ποίηση

Στης τρέλας την απήχηση
ονειρεύομαι τα χάδια σου,
την πιο θλιμμένη ποίηση
διαβάζω μες στα μάτια σου


και σαν κρίνο μαραίνεται
το πιο όμορφο γέλιο σου,
ένα σώμα που πλένεται
με το άυλο φραγγέλιο σου.


Ποιος θνητός δε νοστάλγησε
των ονείρων την όαση;
Ποιος τρελός σε αγάπησε
και δεν πήγε στην Κόλαση;


Πάνε χρόνια που λάτρεψα
το απάρθενο βλέμμα σου,
που σακάτης δεν άντεξα
ν’ αντικρύσω το τέρμα σου


κι έτσι αγιάτρευτος ζω
την αλήθεια του ανώφελου,
σα φονιάς ν’ αγνοώ
το νησί του χαμόγελου…


*«Στης λήθης την ποδιά κεντώ
τους έρωτες που έχω διαβάσει.
Πίνω τον πόνο που πονούν
μες σ’ ασημένιο τάσι…»





*Στίχοι του Απ. Μελαχρινού από το ποίημά του «Αναβαθμοί σιωπής»