Ένα παιδί σαν εμένα…

Ξυπνώ με μια μεγάλη νοσταλγία,
στο δρόμο να βαδίσω τον παλιό,
να βρω την πιο παλιά μου ιστορία,
να δω τον παιδικό μου το χορό


ανάμεσα στα τόσα τους μάτια,
σ’ εκείνο το πελώριο σαλόνι
που εύχονταν να με θαυμάσουν άντρα
μα εκείνο το παιδί δε μεγαλώνει.


Να ζήσω την αγάπη, τη στοργή
στα χέρια της υπέροχης μητέρας,
ν’ ακούσω τη βελούδινη φωνή
στο τέλος μιας ακόμη ‘μέρας.


Ν’ αφήσω τη σκιά μου στο κρεβάτι
που άνθισε παρθένα τα όνειρά μου
κι εκεί ν’ αναζητήσω το στρατιωτάκι
που έπαιζα στα πρώτα βήματά μου,


να τρέξω στην παρατημένη αυλή,
ποδήλατο να κάνω τη ζωή μου,
να φύγει, να πετάξει σ’ άλλη γη
κι εκεί να βρει την εποχή μου.


Να δω τον πρώτο μου χαρταετό,
τα πρώτα γέλια τα κρυμμένα,
τον εαυτό μου μάταια πιο αγνό,
εκείνο το παιδί το «σαν εμένα»…