Απούσα

Άνθρωποι που κυκλοφορούν με ένα τίποτα καρφωμένο στο πρόσωπό τους κι εγώ να ψάχνω το υπάρχω κρυμμένο στο όνομά μου...
Τα σύννεφα ποτίζουν με φως και δάκρυα τη φαντασία μας, καθώς τα μάτια μας ξεκουράζονται πάνω στο κλεισμένο τζάμι. Φορές φορές μια οργή ακολουθεί λαχανιασμένη τη λάμψη και βρίσκει καταφύγιο στα αυτιά μας, όπως ο ερημίτης στις σπηλίες. Κι όταν το δάχτυλο γίνεται πινέλο και το ιδρωμένο τζάμι ένας καμβάς, τότε σκαλίζουμε το παραμύθι της καρδιάς μας με χρώμα το διάφανο.
Περιμένοντας να σβήσει αν μιλάει για πόνο.Ελπίζοντας να μας κλείσει πονηρά το μάτι και να μας ξεμπροστιάσει την ελπίδα, που σαν πεντάχρονη μελαχρινή πιτσιρίκα την τραβάμε από το χέρι να έρθει μπροστά μας.Χωρίς να έχουμε κάτι να της πούμε. Απλά για να μας κοιτάξει στα μάτια.Κι οι σκέψεις μπλεγμένες στις εικόνες και τους χτύπους μιας ανισόρροπης καρδιάς συνεχίζουν να χορεύουν πάνω στις γραμμές που χαράσσει ο χρόνος στο πέρασμά του...

Ό ήλιος θα αργήσει να βγει.Κι εγώ θα αργήσω να βρω το όνομά μου...