Τα στολισμένα καράβια

Στολισμένα τα καράβια ταξιδεύουν,
με φώτα αστραφτερά είναι φορτωμένα
και μυστικά κάποιο λιμάνι σημαδεύουν
κι ας ήταν να μπαρκάρανε κι εμένα,


να βλέπω απ ‘το κατάστρωμα τις πόλεις,
μικρές φωτιές στο πέπλο της θαλάσσης,
να ψάχνω σε ποια ακτή να ξημερώνεις
και σε ποιο κύμα τις φωτιές σου θα κοπάσεις…


Και φεύγουν μες στης νύχτας τα σεντόνια
και παίρνουν αγκαλιά χιλιάδες μνήμες.
Θαρρώ πως κρύβουνε στιγμές και χρόνια
μες στις παλιές και γέρικές τους πρύμες.


Μα εμείς ποτέ δεν πιάσαμε λιμάνι,
στις θύελλες ριγούσες φοβισμένη:
«Ω, πότε ο καιρός, θε, να γλυκάνει;»
και έγερνες στον ώμο μου θλιμμένη


κι από τότε μόνος μου κοιτώ τα πλοία
κι εκείνους που δεν ‘πάψαν να πηγαίνουν.
Τους βλέπω να κυλούν στην ευτυχία
κι εκεί, καρδιά μου, να μας περιμένουν…


…να μας περιμένουν… να μας περιμένουν…