Μπλεγμένες Κλωστές

Από της νύχτας τη σιωπή τις λέξεις που μου στέλνει,
τις χαράξα σε μια πληγή, ο αέρας να τις παίρνει
Ταξίδια να πετάξουνε απάνω από τις ξέρες
κι οι καπετάνιοι να μετρούν στην όψη τους τις μέρες.

Μα δυο απ'αυτές ξεχάστηκαν και πέσαν στην αυλή σου
και με μια αχτίδα φεγγαριού ξαπλώσαν στο φiλί σου.
H γεύση τους σε κάλεσε τα μάτια σου να κλείσεις,
το νόημα που κρύβανε σε σπρώχνανε να ζήσεις.

Κοιμήθηκες στην αύρα τους, πνίγηκες στον αφρό τους
να τις διαβάσεις ζήτησες κι ας ήσουν όμηρός τους.
Κι εκείνες σ'αγαπήσανε τα μάτια ξεδιπλώσαν
να τις κοιτάξεις σε άφησαν πριν λιώσουν όσα δώσαν

Σε σκέφτομαι...

Τα βήματα με οδήγησαν σε παραλίες ξένες.
Oι ανάσες μου διάβαιναν χώρες αλλοπαρμένες.
Mε τη σκία σου δείπνησα ξανά άλλο ένα βράδυ
κι ας έψαχνα τη ζεστασία μέσα σε ξένο χάδι.

"Με σκέφτεσαι;", σε ρώτησα, κι ας ήσουνα μακριά,
μα η σκιά σου ατάραχη μού χάρισε μιλιά.
Eσύ, λέει, της την έδωσες,της χάρισες 2 λέξεις.
Tις στόλισε με το αίμα της,πολύ να τις προσέξεις.

Σε σκέφτομαι...