Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Ο ζητιάνος της αυλής σου

Τρέμω σακάτης στην εικόνα σου μπροστά
και ζητιανεύω την πιο πρόχειρή σου αγάπη.
Θα ‘θελα να ‘μουν σαν εκείνα τα σκυλιά,
που σε κοιτάζουν δίχως να γυρεύουν κάτι.


Έχω στο στήθος μια ταλαίπωρη καρδιά,
που φτερουγίζει στης πνοής σου το τραγούδι
και μία λύπη, που δεν τη χωράω πια
κι όμως στη θέα σου φαντάζει σαν το χνούδι.


Πέφτω στα γόνατα σου γι’ άλλη μια φορά
και ας το ξέρω πως δεν έχω, πια, αξία.
Ρίξε, αγάπη μου, μια τελευταία ματιά,
ίσως να θρέψουν της ζωής μου τα σφαγεία.


Στέκω σα σκιάχτρο στη δική σου γειτονιά,
καίγομαι μόνος στης φωνής σου το «αντίο»,
σα ναυαγός στην άπειρή σου ομορφιά
και σα σπουργίτι στ’ ανυπόφορο το κρύο.


Τώρα στους δρόμους η σκιά μου τριγυρνά
κι όλοι κοιτάζουν με απορία και με πόνο:
«ποια αγάπη, πάλι, να του πήρε τα μυαλά
και ποια Αφροδίτη να τον ξέβρασε πιο μόνο;»…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου