Κρασί

Ο ήχος απ' τα κέρματα που ρίχνει η ψυχή μου
στις τρύπες που μου άφησε το βλέμμα το στερνό
στοίχειωσε κάθε ήλιο που κοιμόταν στην αυλή μου
και ξύπνησε τα σύννεφα που μου φερναν νερό

Ακουμπισμένο στο όνομα μιας θύμησης
στα γόνατά του λύγιζε ένα σώμα αδειανό
και χάιδευε με ψίθυρους τα χέρια κάθε κοίμησης
που με γαλήνη σκέπαζε το αιμόφυρτο μυαλό

Σε ένα μπουκάλι μέθυσα τα δάκρυα
με γέλια από κρασί και από τον πόνο
και ζαλισμένα στο ποτήρι τα κρυβα
να αγγίζουν καθώς έτρεχε το χρόνο

Σε μια φωτιά που χόρευε σα μάγισσα
στράγγιζα τους λυγμούς που με είχαν πνίξει
τις λέξεις που μου χάρισες τις χάλασα
να χτίσω όσα αστέρια είχες ρίξει

Κι εσύ κάπου χαμένη μες στο κάποτε
ξηλώνεις σαν καρφί τα όνειρά μου
αυτά που είχα βάψει μες στο πάντοτε
μένουν να μπλέκουνε σφιχτά τα βήματά μου