Το ημερολόγιο

Θα φυλλομετρήσω τη ζωή μου σαν ημερολόγιο και θα ψάξω να βρω όσα κέρδισα και έχασα. Η τηλεόραση παίζει την ταινία που βλέπαμε μαζί. Θυμάσαι; Ξεφυλλίζω. Όλες οι σελίδες σκοτεινές, σκονισμένες μα τόσο ζωντανές. Που και που θα δω να σαλεύει κάτι σα φως, μα γρήγορα θα καταλάβω πως είναι η ακτινοβολία της τηλεόρασης ή η χλομάδα της σελήνης.
Νύχτωσε κιόλας. Ακόμα ψάχνω. Μια- μια στιγμή γυρνώ το Χρόνο. Σκοτάδι. Αν σε γνώριζα ποτέ, ίσως μπορούσα να γελάσω. Τα κάδρα των νεκρών συγγενών μου τα βράδια μειδιάζουν. Κίνηση συγκατάβασης, ίσως και οίκτου. Σιωπή. Φυλλομετρώ συνέχεια… αγάπες, αγάπες, προδοσία, το πρώτο φιλί, ένας Θάνατος, λάθη, όνειρα, γενέθλια (άλλος ένας Θάνατος)…όλα σκοτεινά. Κουράστηκα. Η τηλεόραση παίζει το δράμα μας. Δε θυμάσαι. Ούτε κι εγώ. Δε φυλλομετρώ άλλωστε πια. Ποιο το νόημα; Είναι σα να ψάχνω σε τούνελ λίγη χαρά ήλιου.

Δε φυλλομετρώ πια.

Κι έτσι αφήνουμε τη ζωή μας στη σκόνη του Χρόνου.