8 Νοεμβρίου

Κάποτε
μέρες κρύες
τα σεντόνια ζεστά
τα παράθυρα κλεισμένα στο φως της βροχής
η μουσική μυστήρια
οι χούφτες μας κόκκινες
από τα μαξιλάρια και τις αγκαλιές της νύχτας
οι γείτονες θορυβώδεις, πνιγεροί
ο θάλαμος με καπνούς ζωσμένος
και στο γραφείο δυο ποιήματα
δικά σου και δικά μου


Τώρα
μέρες κρύες
τα σεντόνια πιο κρύα
τα παράθυρα σπασμένα –η εγκατάλειψη!-
τώρα πια μόνο βρέχει
η μουσική άηχη
οι χούφτες μας πηλός
και τα μαξιλάρια κίτρινα –άνεργες αγκαλιές-
οι γείτονες θαρρώ δε ξύπνησαν ποτέ
ο θάλαμος μόνο καπνούς ζωσμένος
και στο γραφείο δυο ποιήματα
δικά σου και δικά μου
χωρίς φως, χωρίς γραφή, χωρίς δάκρυ


Ω, Έρωτα των περασμένων,
ας ήταν να ‘ρθεις ένα δειλινό
όπως τότε
που κοιτούσαμε
τους ουρανούς να κοκκινίζουν
-όχι από ντροπή, ούτε πόνο-
και να μου λες
πως δε φταις εσύ που σε γιορτάσαν ψεύτικα
πως δεν είσαι ένοχη για την προδοσία τους
πως έγινες θύμα εξιλαστήριο για όλους


και να μου λες
πως δεν υπάρχουν λόγια
για τον άνδρα που ήρθε στα πλατάνια
-φάντασμα λησμονημένων χρόνων-
ούτε καν μια σελίδα
για το ημερολόγιο
ούτε ένα ποίημα
ούτε καν μια γουλιά στην υγειά του


κι όμως
αυτός τόσο πολύ αγάπησε τα Κρίνα, το κρασί…
κι εσένα