Περασμένες Ώρες

Σε θυμάμαι θολά.
Άλλες φορές χάνω από το νου μου
το πρόσωπό σου, άλλες φορές τις γραμμές
του κορμιού σου.
Ο χρόνος είναι κάθετος και η μνήμη,
όπως και η καρδιά μου, δεν έχει πλέον
τις ίδιες αντοχές.

Δεν μπορώ όμως να ξεχάσω το χαμόγελό σου,
το άρωμά σου, τον τρόπο που ψιθύριζες
όταν μου έπιανες το χέρι.
Ακόμα και τώρα, η καρδιά μου, κάποιες στιγμές,
χτυπάει άρρυθμα, μόνο και μόνο
στη θύμησή σου.

Όσο περνάει ο χρόνος, νιώθω ότι
κλείνω μέσα μου μια θάλασσα.
Και κάθε μου ανάσα, άλλο ένα
σπρώξιμο αέρα που φέρνει τρικυμία.
Όταν θυμηθείς πώς λάμπουν ξανά,
πέρνα και γίνε ο ήλιος στη γαλήνη μου.
Γιατί η θάλασσά μου είναι ακόμα διψασμένη.