Δε θ’ αγαπήσω άλλο φως σαν το δικό σου, Μάρτη!
Οι λεμονιές μυρίσανε και άσπρα άνθη κλαίνε.
Τη φτωχική ψυχούλα μου έλα και πέρα παρ’ την,
αφού δε ζω καμιά χαρά, τότε ας μού τη λένε
τα δροσερά σου δειλινά, τα μυστικά σου νέφη
και οι κυρίες που χαίρονται στιγμές στο πάρκο.
Τρέξε και πάρε με ψηλά εσύ, όμορφε κλέφτη,
γιατί η κόρη που αγαπώ είπε ξανά: «Δε θα ‘ρθω!»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου