Πρωινό Κυριακής

Γύριζε ο κόσμος απ’ τις εκκλησιές,
μα εγώ, αγάπη μου, εσένανε ζητούσα.
Δε ξέρω για Θεούς, για προσευχές
κι αν είχα μια ζωή, για ‘σένα θα τη ζούσα.


Αγκαλιασμένοι όλοι και πιο χαρωποί
με ψίθυρους και γέλια κι όλο αγάπες
κι εμένα μού αρκούσε η μουσική,
που χόρευαν οι όμορφες, ναζιάρες γάτες


καθώς χάζευαν στο φως τα φιλιά μας
και ‘κλαίγαν σα να ήξεραν το μέλλον.
Ακούω τις φωνές του έρωτά μας
να φεύγει βιαστικά μ’ ένα άγριο γέλιο.


Και όλοι τους χαρούμενοι πηγαίναν,
σ’ αυτούς εγκάρδια η ζωή είχε γελάσει
και κοίταζα να τρέχουνε τα τρένα…
όπως κι αυτά η χαρά με είχε προσπεράσει!


Είχαν τελειώσει πια και οι εκκλησιές,
μα οι καμπάνες πένθιμα, αργά χτυπούσαν.
Δε μάθατε; Πέθανα, φαίνεται, εχθές,
μα αν είχα μια ζωή για ‘σένα θα τη ζούσα…