Κορνίζα

Σε ρωγμές από τζάμια φωλιάζει ο ήχος της αναπνοής μου, όταν μυρίζει χαρά.

Σε ρωγμές από τζάμια που έχει στεγνώσει η καλοκαιρινή μπόρα πάνω τους.

Σε ρωγμές από τζάμια γεμάτα τραβηγμένες δαχτυλιές και μισοσβησμένα, διάφανα ονόματα.

Σε ρωγμές από τζάμια που πάνω τους έχουνε μείνει ίχνη από την απουσία της φωνής μου.

Της φωνής σου.

Απλώνω το δάχτυλο μου, τις ακουμπώ και τις ακολουθώ κατά μήκος.

Ο πόνος μετράει το πλάτος τους,

το αίμα μου καθώς κυλάει σημαδεύει το ταξίδι τους,

οι ουλές μου καθώς τις μετράω δείχνουν τον αριθμό τους.

Δεν μετανιώνω. Τουλάχιστον, όχι όσο συχνά όσο στην αρχή.

Αφού το δέρμα μου πλέον δεν φέρει τον τίτλο του αγγίγματός σου,

καλό είναι να καρατομηθεί. Ακολουθούν επόμενες, γαλαζοαίματες γενιές.

Δεν φταίω εγώ. Τα τζάμια έχουν ρωγμές.

Δεν φταίω εγώ. Εκεί κρύβεται ο ήχος της αναπνοής μου.

Ναι,εκείνης που μυρίζει χαρά.

Δεν φταίω εγώ. Προσπαθώ να τις βγάλω από εκεί

για να τις φέρω πίσω.

Δεν φταίω εγώ. Έχω ξεχάσει να γεννώ καινούργιες.

Μόνο να πονώ θυμάμαι.