Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Ο μυστικός μας δείπνος

Ονειρεύομαι τη γαλήνη.
Όχι τη γαλήνη του Θανάτου μου.
Εκείνη,
σα φθάσει ο καιρός, θα έρθει
με τη μεγαλοπρέπεια της
και τους πόνους της,
Θα με φιλήσει.
Ένας νέος Ιούδας.
Η Γεσθημανή μου σας χωράει όλους.
Σωτήρες, προδότες, φίλους και εχθρούς.


Ετοίμασα το Μυστικό μας Δείπνο.
Δυο θέσεις περιμένουν.
Δε θα δειπνήσουμε ποτέ ξανά μαζί.
Μού το ‘πε το βλέμμα σου
το βράδυ,
που τα τζιτζίκια δεν παραμιλούσαν Καλοκαίρι
κι η ζέστη ζωγράφιζε
στάλες ιδρώτα στο μέτωπο.
Η φυγή σου κάνει
την αύρα της ατμόσφαιρας παγωμένη, ψυχρή.
Αν δεν υπήρχες,
θα ζούσα τον Αύγουστο.


Ονειρεύομαι τη γαλήνη.
Ίσως τη γαλήνη του Θανάτου μου.


Δε θα δειπνήσουμε ποτέ ξανά μαζί.
Κι όμως,
εγώ στρώνω ακόμα για δύο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου