Σε Φεγγάρια Σβησμένα

Μες στη νύχτα, δειλά,

η μοναξιά σου θα κρούει,

ν’ ακουμπήσει γλυκά

στης φωλιάς σου τα μέρη.

Η καρδιά μου πονά,

μα κανείς δεν ακούει

και μι’ αγάπη παλιά

με κρατάει απ’ το χέρι…

Στο δωμάτιο, αχνά,

ένα φως ξεπροβάλλει,

να ζεστάνει ξανά

το κορμί σου που τρέμει

κι η ζωή κολυμπά

σε μια θλίψη μεγάλη,

που ‘χει ανοίξει φτερά

και για ‘μας ανατέλλει…

Αν ποτέ σου βρεθείς σε λιμάνια θλιμμένα,

κοίταξε μη ντραπείς να γυρίσεις σε ‘μένα.

Αν ποτέ σου χαθείς σε φεγγάρια σβησμένα,

μη διστάσεις να ‘ρθεις, να φωτίσεις κι εμένα…