Ανιαρό πρωινό ξημέρωσε

Ανιαρό πρωινό ξημέρωσε,
γκρίζα χρώματα στο δέρμα του ουρανού
κι ο ήχος από σταγόνες να μαχαιρώνει
λεπτά την ησυχία.

Ανιαρό πρωινό ξημέρωσε,
κι εγώ αφημένος
να αμφιβάλλω για το τώρα και το μετά.
Το πριν είναι βάρος που δεν λύνεται,
είναι χρυσός που δεν ξοδεύεται.

Ανιαρό πρωινό ξημέρωσε,
και φοβάμαι ήδη.
Ακόμα και οι φωνές στο κεφάλι μου
έχουν σβήσει από καιρό.
Τις κατάπιε,καθώς φαίνεται, το κενό μου.

Ανιαρό πρωινό ξημέρωσε.
Εγώ όμως λαχταρώ το σκοτάδι της νύχτας.
Εκεί μόνο βρίσκουν πίστα να χορέψουν οι σκέψεις μου.
Τώρα μόνο ακούω τον ήχο απ' τις ανάσες μου
να πέφτουν στο τραπέζι.

Ανιαρό πρωινό ξημέρωσε
και δεν ρώτησε κανέναν.
Υποθέτω.
Αυτό θα σβήσει,
όμως εγώ θα μείνω εδώ.