Το τηλέφωνο

Και τώρα, πια, τι καταλάβαμε,
φτωχή μου αγαπημένη;
Η αγάπη μας
ακόμα λυσσομανά με τους κέρβερους
των εγωισμών,
βυθίζεται και επιπλέει ακόμα
με τις φουρτούνες των άδικων στιγμών,
αγκομαχά γι’ άλλη μια φορά
με τις φωτιές-τι φρίκη!- του τέλους.
Τέλος.
Οριστικό;


Τι τραγικό αλήθεια!
Δυο εύμορφες γυναίκες,
απόστολοι μιας εταιρείας τηλεφώνων,
ήρθαν να μού χαρίσουν-τι άλλο;- τηλέφωνα θαρρώ.
Τις κοίταξα με απόγνωση.
Τι να κάνω ένα τηλέφωνο;
Η σιωπή σου, αγαπημένη, δε μιλάει.
Σιωπάς τόσο καιρό
κι η αυγή-κάποιοι μεθυσμένοι ψέλνουν-
πιο βαριά παραβιάζει το φεγγίτη μου.
Κλέφτης!


Είμαι μόνος.
Οι γυναίκες, στημένες μπροστά μου
σαν κάποιος γλύπτης να τις σκάλισε εκεί αιώνες πριν,
αέναες Καρυάτιδες των ονείρων μου,
περιμένουν μιαν απάντηση.
Το βλέμμα μου δεν τους αρκεί.
Σκέψεις.
Πήρα το τηλέφωνο.
Η σιωπή σου λέει πολλά!